Het kompas van mijn ziel
De weg die ik mijn leven lang heb bewandeld, was opeens doodlopend. Een groot hek en stopborden belemmerden mijn pad. Er leken geen andere richtingen meer mogelijk te zijn. Angst overviel mij, het veilige en comfortabele gevoel glipte uit mijn leven weg. Ik deed enkele stappen terug. In mijn ooghoek zag ik tot mijn verbazing een zandpad. Het pad had ik over het hoofd gezien. Ik twijfelde, omdat er geen borden stonden die mij de weg wezen, maar het kompas gaf de onbekende richting van het zandpad aan. Met kleine stappen vervolgde ik de nieuwe route. Mijn hart bonkte in mijn keel, de gedachtenstroom van twijfels werd intenser. Echter diep van binnen fluisterde een zachte stem mij toe: 'Heb vertrouwen'.